Je hoeft tegenwoordig geen artisanale bakker te zijn om heerlijk gebak op tafel te zetten. Een bakgroep onder vriendinnen oprichten, je eigen toolkit aanwenden, en misschien zelfs een paar recepten van het toonaangevende Elle-magazine navolgen.
Taart. Hartig en zoet in de uitgave van Elle eten bewijst dat er geen über kleurrijke vormgeving – niet dat daar intrinsiek iets mis mee is – moet worden aangewend om een boek over desserts in elkaar te knutselen. Naar Elle-gewoonte is de vormgeving en de fotografie strak en stijlvol.
Het boek is opgesplitst in twee delen. Het eerste deel van het boek concentreert zich op de hartige taarten. In het tweede deel worden de zoete taarten aan een nadere inspectie onderworpen. Vooraf worden er enkele basisrecepten meegegeven.
Die deegrecepten kloppen grotendeels. Hierdoor wordt er een degelijke basis voorzien. Deze aanpak zet meteen de toon; de recepten uit Taart. Hartig en zoet lijken weinig verrassend of speciaal. Voor het recept van bladerdeeghapjes met geitenkaas stroop ik mijn mouwen niet op, en vele baklustigen zullen diezelfde reflex vertonen. Enkele onnauwkeurigheden uit het hartige hoofdstuk: Bij het recept voor millefeuilles met halfgedroogde tomaatjes en bladgroente wordt de jonge salade uitgeknepen na het wassen. Op die manier maak je de structuur van de salade kapot. Jonge sla droog je best door de salade op een handdoek te laten ‘rusten’.Daarnaast viel mij een rariteit in het tomatentaart tatin-recept op. Eerst worden de tomaten gedurende 5 minuten gestoofd op een hoog vuur, vervolgens stoven ze 20 minuten verder in de oven. Uiteindelijk bakken ze nog eens 35 minuten mee op de taart. Na 60 minuten zijn de tomaten plat van smaak. Bovendien worden ze zo vormloos dat het moeilijk wordt om de taart enigszins mooi te presenteren.
De zoete taarten zijn meestal van nog mindere kwaliteit dan de hartige taarten. De citroentaart bijvoorbeeld. Daarvan is de vulling niet goed gemaakt. Er wordt gelatine gebruikt, en bovendien wordt er een cruciale stap overgeslagen in de bereiding: de eieren worden vooraf niet gebonden in warm citroensap. Pijnlijk om te constateren is dat het kookboek weinig consequent is opgebouwd. Zo zijn er maar liefst twee verschillende recepten voor meringue terug te vinden. Op p. 100 bijvoorbeeld – in het recept voor schuimtaartjes met grapefruit – wordt er 35 gr. kristalsuiker voor twee eiwitten gebruikt. Op p. 117, in het recept voor citroentaart met eiwitschuim, lezen we weer iets anders voor diezelfde hoeveelheid eiwitten: hier wordt er 125 gr. kristalsuiker aangewend. 35 gr. suiker lijkt me eerlijk gezegd wat weinig, 125 gr. is dan weer van het goede te veel. Er zijn ook twee verschillende recepten voor tarte tatin aanwezig (een versie met karamel en een versie ‘van de wijnboer’), ook hier biedt geen enkel recept een bevredigende oplossing. Uiteraard prijken er ook sterkere recepten in dit kookboek, al zijn die in de minderheid. Toch is het recept voor perenbollen de moeite waard. Zeer origineel om peer in bladerdeeg af te werken met rode wijnsaus.
De zoete en hartige creaties van Elle maken me warm noch koud. Weinig baksels zijn echt de moeite, en bovendien ontsieren de vele fouten de structuur van het boek. Als je een taart van een degelijk formaat wil, ga dan eens op bezoek bij iemand die echt van wanten weet. Die ene bakker bij wie het zonder uitzondering aanschuiven is, of de huisvader die zijn kinderen steevast culinair verwent. Om ze aan te zetten tot het delen van hun diepste bakroerselen neem je beter een ander kookboek dan Taart. Hartig en zoet mee.
[Femke Vandevelde]
Titel: Elle eten. Taart. Hartig en zoet
Auteur: Elle eten
Fotografie: E. Sicot
Uitgeverij: Terra Lannoo
Jaar: 2010
Collatie: 159 pp. – ill.
ISBN: 978-90-8989-299-7
Kwalitatieve beoordeling: ***
Moeilijkheidsgraad: I
Oorspronkelijke titel: Tartes feuilletés et cie (Editions Glénat, 2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten